11-02-2012

Vandaag hebben we een tour in de omgeving. Achteraf hadden we het beter niet kunnen doen want het is de laatste dag van de Gulungan- en Kuningan-viering. De goden en de goddelijke voorouders komen de aarde voor 10 dagen bezoeken. Er worden dan vele ceremoniën gehouden en vooral op de elfde dag als de goden en voorouders weer vertrekken. Meeste winkels zijn dan dicht. Kun je indenken dat dit feest elk half jaar wordt gevierd? Afijn toch maar gegaan. We bleken een andere chauffeur te hebben. Een vriend van Sasja en hij sprak nog niet goed Engels en daarom ging Sasja ook mee als gids. Als eerste naar 'Taman Ujung' om de waterpaleis van de laatste Radja van Karangasem te bewonderen en daarna door naar 'Tirtagangga' waar een waterkasteel valt te bekijken. Het is eigenlijk de koninklijke badinrichting. Verder naar 'Tanganan' . Een dorp dat heel op zichzelf is en waar je manden en ikat-kleden kan kopen. Sommige kleden doen ze een jaar over. Ik heb maar niet gevraagd wat ze kosten. Ik hoef niet te vertellen dat onderweg naar al deze dorpen de uitzicht fantastisch is. Helaas hebben we niet veel foto's in Amed kunnen maken daar onze fototoestel kadoek was. Half vier waren we weer terug in ons hotel en Sasja nodigde ons uit voor een ceremonie van zijn dorp dat morgenavond zal worden gehouden. We moesten wel in sarong komen. Hij en zijn vriend zal ons om half acht op de brommer komen oppikken. Verder de rest van de avond rustig gehouden en vroeg naar bed.

12-02-2012

S'morgens de boten weer naar binnen zien pruttelen. Twee boten hadden het moeilijk. Eentje had waarschijnlijk geen brandstof meer en kwam moeizaam peddelend binnen en de ander had problemen met zijn motor. Daarna zag ik een groep vrouwen het strand schoonvegen. Bleek dat ze dit 2 x per week doen en betaald kregen van de plaatselijke hotels en restaurants. Een goed idee.

Kwart voor tien liepen we het strand op en Sasja stond als gereed met ons boot en snorkel-spullen. De boot wordt 'Jukung' genoemd. Het kostte wat moeite om de boot in te klimmen want zo soepeltjes zijn we niet meer. Ik had een rugzak mee met daarin de zonnebrandcrème en die hingen ze aan de mast. Nauwelijks op weg of Martin vroeg om de zonnebrandcrème en of ik die even wou pakken. Echt niet dat ik het deed. Ik zie mezelf al balancerend op de randen van het smalle boot staan om even de crème voor hem te pakken. Even een golf en ik lig in het water. 'Dus ik mag verbranden' zei Martin. Het zit er niet anders voor hem op.

Ik zat lekker voorin en werd aardig nat maar het was zo heerlijk. Bij het wrak aangekomen, daar lekker rond gesnorkeld. Dit keer hielden we een T-shirt aan want bij ons eerste snorkel-les hadden we ons rug verbrand. Sasje had zijn plankje weer meegenomen en daar konden we ons aan vasthouden en sleepte hij ons zo rond. Heel veel prachtige vissen gezien en mooie koralen. We hebben er ontzettend van genoten.

Terug bij ons baai wachtte Thijs en Hein ons al op en nodigde ons uit voor een drankje. Lekker nog wat uurtjes met hen gekeuveld. We hadden Thijs en Hein al eerder ontmoet in het restaurant van ons hotel. Thijs was onderwijzer in natuurkunde en Hein in wiskunde. Thijs is zonder zijn echtgenote voor een maand op Bali en Hein is een gescheiden man die hier drie maanden zal verblijven. Ze spreken samen een aardig woordje Maleis. Heel aardige mensen en leuk om hen ontmoet te hebben.

S'avonds moest Sasja Martin nog voordoen hoe mannen hun sarongs dragen en dat was best ingewikkeld. Ik moest in vrouwenzit achter op de motor want met een sarong aan ging het niet anders en mijn chauffeur verwachte niet anders. Ik dacht dat het in de buurt was maar bleek tientallen kilometers verderop in een ander dorp te worden gehouden. Ik scheet zeven kleuren stront daar achter op de brommer. Het ging hard en in een pikdonkere nacht. Ik hield me in het begin krampachtig aan mijn chauffeur vast maar naarmate de rit duurde wist ik me te ontspannen en enigszins van de rit te genieten maar ik was dolblij toen we aankwamen. Martin vertelde dat Sasje zelfs met één hand zijn motor bestuurde. Bij de tempel was een groot gamelanorkest aan het spelen. Heel mooi om te zien maar hadden ook al gauw genoeg van. Ik had ogen te kort. De vrouwen liepen in hun mooiste kleren en met offers op hun hoofd balancerend. De mannen deden voor de vrouwen niet onder. Mijn chauffeur bleef bij ons en zorgde goed voor ons en liet ons even alleen om zijn zegening te ontvangen. We hebben hiervan geen foto's willen maken omdat het ons ongepast leek, hoewel Sasja zei dat het is toegestaan. We voelden het als een inbreuk op hun ceremonie. De mensen zijn heel aardig en wilden graag dat we bij ze zitten en een praatje met ons maken en ook om hun Engels op ons uit te proberen. Het is moeilijk een ceremonie te beschrijven, je moet het meegemaakt hebben. Daar hou ik het maar bij. Het was een hele fijne dag en een mooie afsluiting van de avond.

13-02-, 14-02 en 15-02-2012.

S'morgens 11.00 uur zijn we richting Lovina vertrokken. We hebben daar geboekt bij 'Gede-homestay'. We hebben er twee en een half uur over gedaan om Lovina te bereiken. Onderweg van het prachtige panorama genoten. 'Gede-Homestay' bleek een schot in de roos. Het heeft heel eenvoudige kamers maar het is schoon en ruim. Het heeft ook een fan en Airco wat wel heel erg belangrijks is. Direct nadat we gearriveerd zijn werden we door Gede's kleinzoon naar onze kamer gebracht en nadat we geïnstalleerd waren moesten we voorin bij het restaurant inchecken. Het bleek op het strand te liggen en tien meter verder is het water. Wat kan je je nog meer wensen. Meneer Gede zelf kwam bij ons en maakte een praatje met ons en biedt ons wat te drinken aan. Koffie of thee. Gede is een man die al zijn gasten persoonlijk wil leren kennen en die gedurende je verblijf aldaar regelmatig een praatje met je maakt. Hij was vroeger een visserman en heeft van zijn vader de grond waarop zijn homestay staat geërfd. Hij heeft langzaam zijn homestay opgebouwd en is nu ook bezig met twee kamers boven de kamers waarin wij verblijven. Zijn hele familie werkt hier en zijn allemaal erg aardig. Hier ontmoetten we Jan en Elly. Ze wonen hier op Bali en hebben twee kamers bij Gede gehuurd en het helemaal naar hun smaak ingericht. Elly heeft veel last van haar reuma en in Bali heeft ze daar minder last van, dus de keus was gauw gemaakt. Zij en haar man kwamen hier al jaren en hun enige zoon woont en werkt op Lombok. Door hen hebben wij hier hele fijne dagen gehad. We hebben veel met hen gepraat en gelachen.

Op de heenweg naar het centrum van zijn we met een zogenaamde Demo-bus gegaan. Martin zat met zijn voeten in het scherpe gras wat in het middenpad lag. Weer een belevenis. In Lovina het dolfijnen standbeeld ook even bezocht. Even gekeken of er veel veranderd is. Bleek dat ze veel winkelhokjes hebben gebouwd zodat het geen rommelig aanblik meer is. Ook even bij het strand bij de ons bekende restaurant even een drankje genomen. Daar hebben we nog krom gelegen van het lachen. Er waren even verderop twee bouwvakkers bezig met een grondstamper. Ze deden dat ding aan en de grondstamper ging zo hoog de lucht in dat de twee mannetjes mee de lucht ingingen. De grondstamper ging met hun aan de haal en dat de blote voeten van de bouwvakkers niet fijngestampt was, was puur geluk. Het duurde even voor ze het uit kregen en tussentijds lagen de mensen die het zagen gebeuren krom van het lachen. Wij dus ook. Het gebeurde keer op keer voordat ze het goed hadden afgesteld. Martin heeft hier nog foto's van gemaakt. Na smakelijk te hebben gelachen zijn we naar Chonos Hotel gegaan voor patat, frikandel speciaal en croquet. Af en toe mag je zondigen. Het was leuk om alles weer even terug te zien en wat er veranderd is in de twee jaar. Op de terugweg namen we de kleine demo-bus. Na later bleek was er meteen al een spraakverwarring met de chauffeur. Hij bedoelde roepia en wij kilometers. In de wel zeer lage bus moesten wij kruipen om achter in te komen en we hadden daarom meteen een heel leuk gesprek met de lokale bevolking (drie vrouwen) die ook in de bus zaten. We hebben weer veel woordjes geleerd. Zoals rekening en asbak, dit is namelijk in het Maleis rekening en asbak.

We zijn ook in Singaradja, hoofdstad van het noorden in gegaan op uitnodiging van Jan en Elly. We hebben daar een nieuw Canon fototoestel gekocht want om steeds met ons mobieltjes foto's te maken is ook niet alles. Ook in een groot winkelcentrum geweest zoiets als Hardy's in Sanur. Drie verdiepingen hoog. Echt van alles te koop en niet duur. Hier doen Jan en Elly altijd hun boodschappen. Ketut, de zoon van Gede rijdt hen altijd ernaar toe.

Helaas kreeg Martin op de veertiende s'avonds van Marlo te horen dat zijn oom Klaas is overleden. Dit hakte toch even in bij Martin. Hij is nu bezig om een condoleance kaart- en een boeket te versturen.

Afijn, aan alles komt weer een eind, Morgen de 15^e vertrekken we naar Ubud. Ketut zal ons wegbrengen. Ik kan jullie deze homestay van harte aanbevelen. Je zult er zeker geen spijt van krijgen. We betaalden voor ons verblijf RP 200.000,00 en dat is omgerekend € 17,00 p.n. incl. ontbijt. Hang me niet op aan deze prijs want ook hier werkt de verhoging jaarlijks door.

16-02-2012

11.00 uur zijn we vetrokken richting Ubud. Jan en Elly hebben ons uitgezwaaid. Wat een lieve mensen en ik zal ze missen. Ik hoop dat ze daar een gezond en goed leven mogen hebben.

Onderweg was er nog een auto het ravijn ingereden. Toch na een prachtige rit door de vele bergen kwamen we in ons hotel 'Dewi Bharata' aan. In eerste instantie leek het wel wat maar na een middag en avond te hebben doorgebracht wist ik dat ik hier niet wil blijven. We bleken geen handdoeken te hebben en hebben er vier keer om moeten vragen. Het restaurantje is alleen voor ontbijt s' morgens en om te internetten en kun je koffie of thee krijgen, tenminste als er iemand aanwezig is. Verder kun je niks krijgen of bestellen. Het beeld van de KTV was niet goed en dan kreeg je een rot smoes te horen. De afstand naar het centrum was veel te groot en ze hadden niet eens een shuttle service terwijl andere kleinere hotels in de omgeving dat wel hadden. Hun eigen hotel-chauffeur moesten we RP 20.000 betalen om ons naar het centrum te brengen. Dat kan dus aardig oplopen als we hier blijven. Martin was het ook met me eens dat ons hotel een waardeloze keus was en ik zal het zeker niet aanbevelen. Martin stelde zelfs voor terug naar Lovina te gaan maar dat wilde ik niet. We besloten de volgende dag naar een andere hotel te kijken. Er werken hier allemaal jongens en 1 meisje. Het meisje werkt achter de receptie en s'morgens maakt ze jouw ontbijt klaar. De jongens doen de rest hier. Daar kunnen ze beter vrouwen voor nemen want die hebben tenminste een flauw benul van schoonmaken en dat hadden deze jongen niet. Ik heb andere hotels gezien waar de jongen dat wel kunnen maar dan hebben ze ook een goede manager die achter hun broek aanzitten.

Afijn, na ons gesetteld te hebben zijn we naar het centrum gegaan. Uiteraard kostte het ons RP 20.000. We hebben ons laten afzetten dichtbij het monkey forrest zodat we bij Bibianu kunnen gaan eten. Het eten daar bleek nog steeds tongstrelend te zijn en de koffie verrukkelijk. Ook nog even een hoofd- en schoudermassage genomen terwijl Martin ergens zou internetten. Na mijn behandeling kon ik het leven weer aan. Laat teruggegaan naar het hotel en dichtbij even gegeten en wilden wat te drinken halen voor op ons kamer. We liepen net een zaak binnen dat kunst en frisdrank verkoopt en schuin tegenover onze hotel lag toen het heel hard begon te regenen. Noodgedwongen bleven we een praatje maken met de drie jongens die daar rondhingen waarvan een de verkoper is. Het werd heel gezellig en ze vroegen ons honderduit. Een van hen wil ons wel steeds naar het centrum brengen voor dezelfde prijs maar dat gun ik hem liever dan die knorrige chauffeur van ons hotel. Martin is moe en ik toch wel en dus vroeg naar bed. Om te horen dat Sunnery tandjes krijgt. Toch weer leuk